Her günün sabahı aynı derim,evden çıkıp otobüse binmek için durağa yürürken.Öyle olmadığını bilirim aslında.Olur mu hiç hep aynı! Bedenler aynı şeyleri yapıyor olabilir evet.Ama hepimizin kafasında başka senaryolar var o an.Yaşanmış,yaşanmamış belkide yaşanması imkansız.Merak ediyorum zaman zaman,kim ne düşünüyor,ne için üzülüp,ne için seviniyor? Başkaları da beni merak ediyor mudur acaba? Bu da bir merak konusu benim için.Deli misin kızım, demiyor olamam tabiî ki kendime.Düşündüğün şeye bak! Bunu diye diye yinede düşünüyorum işte.İsimlerini bilmediğim,seslerinin nasıl olduğunu duymadığım,haklarında,hiç hakkım olmadan bir sürü fikir ürettiğim bu yabancılarla,aynı otobüse biniyoruz.Hepimizin amacı aynı,işe gidiyoruz.Bazen o oturmuş ben ayaktayım diye birbirimizden nefret bile ediyoruz.Aynı mekanda başka havalar soluyoruz yani.Günlük hayatta sürekli iç içe olduğumuz ya da tanımadığımız,hiç görmediğimiz her birey başka bir dünya bana göre.Aynı evin içinde yaşayanlar bile aslında farklı dünyalarda yaşıyorlar.Farkında olmadan ya da bunun böyle olduğunu bilip kabul etmeden.Biz aynı dili konuşuyoruz,birbirimizi çok iyi anlıyoruz,aynı evde hiç sıkıntısız yaşayıp gidiyoruz… İyi hoş sözler bunlar ama geçerlilik sınırları var gerçek hayatta.Kiminin kalın bu sınırı diğer tarafa geçmek zor,kimininki de alabildiğine ince,geçirgen.Hangisi kime göre iyidir bilemem ama, ben pek sevmem çok geçirgen olanı.Her konuda sınırları olmalı insanın ve izin vermemeli aşılmasına.Mesela tahammül sınırı bir kere yaydımı kendini,öyle ödünler verirsin ki kendinden ruhun bile duymaz! Sen olmazsın işte o zamanlarda.Ben de istemem ki kendi olmayanı hayatımda.Kendimi de istemem ben olmazsam eğer.O yol arkadaşları yabancı evet.Ama en azından ben bilmiyorum,o an kendileri mi yanıbaşımda duran,yoksa başkasına mı bürünmüş.İşte bir tek bunu merak etmiyorum,iyi böyle!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder