Hep bir şeyler söylediler bize,küçüklükten beri.Ne olduğunu o zamanlar anlamadığımızdan şimdi “bir şeyler”onlar bizim için.Yemeğini bitir arkandan ağlar,kahve içme kararırsın,ayakkabını ters bırakma vs…Bizi düşündükleri için söylemişler hepsini,iyi bir niyet varmış altında.Olabilitesi hiç önemli olmamalıymış aslında şimdilerde anlıyorum.Ne amaçla söylendiğiymiş içlerinden çekip çıkarılması gereken ana fikir! Büyüyünce!ne oldu sanki.Bizi sevdiğini zannettiklerimizin abartılı,samimiyetsiz,olmayacak, sözüm ona sevgi sözlerine inanıyoruz.Ama sorgulamadan inanıyoruz şimdi.Benim iyiliğimi gerçekten düşünüyor mu,beni seviyor mu diye sorgulamadan.Sırf bunları duymak iyi geliyor diye inanıp gidiyoruz işte.Keşke şimdi de inanmamız istenilen, sadece yemeğin arkamızdan ağlayacağı olsaydı.Masum,kendi halinde ve her şeyden önemlisi söyleyenin bizi sevdiğinden şüphe duymayarak!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder